అబద్దంతో నేను... నిజంతో నీవు ...

సాయంత్రం చూస్తూండగానే చీకటిగా మారి ఊహల ద్వారాలను తెరిచింది
కదిలే కాలం జ్ఞాపకాలను స్వప్నాలుగా మార్చి కనుల ముందు నిలిపింది
రెప్ప వెనకాల ఉబికిన నీటి చుక్క నిజాలవేడిని తట్టుకోలేక ఆవిరయ్యింది
నీ మౌనంతో పదునెక్కిన వలపుబాకు గాయాన్ని మిగిల్చి మాయమయ్యింది
కలసివున్న క్షణాలను మరిక కలవమేమోనన్న అనుమానం కరిగించింది !
అబద్దంతో నేను... నిజంతో నీవు ...ఎప్పటికీ కలవలేని జీవన సమాంతర రేఖలం
మనకిద్దరికే చెందిన ఓ లోకంలో కలవాలని ప్రయత్నించే వెర్రి బాటసారులం కాదా??